خبرگزاری میزان- فیلم سینمایی «آخرین تولد» به کارگردانی نوید محمودی آخرین اثر این کارگردان و تهیه‌کننده افغانستانی است که در دهه اخیر جوایز و اعتبار بسیاری را در سینمای ایران کسب کرده است. برادران محمودی با فیلم «چند متر مکعب عشق» و با داستانی عاشقانه و اجتماعی وارد سینمای ایران شدند و سپس با سریال‌هایی که در تلویزیون ساختند، توانستند مخاطبان بسیاری را با خود همراه کنند. آنها در بیشتر فیلم‌ها و سریال‌های خود به معضلات اجتماعی خانواده‌های مهاجر افغانستانی در ایران اشاره کرده‌اند، البته در برخی موارد مانند فیلم «مردن در آب مطهر» این پرداخت به معضلات مهاجران افغانستانی به مذاق بسیاری از منتقدان خوش نیامد. 
برادران محمودی بعد از ساخت سریال «پوست شیر» که مخاطبان بیشماری را در شبکه نمایش خانگی با خود همراه کردند، این روزها فیلم «آخرین تولد» را که اشاره به روزهای آخر دولت اشرف غنی و حضور طالبان دارد، روی پرده سینماها دارند. 
آنها این بار از نگاه یک خبرنگار به موضوع افغانستان در آغاز دوران طالبان پرداخته‌اند و معضلات جامعه زنان افغانستان را روی پرده سینما آورده‌اند؛ یک فیلم تک لوکیشن که در برخی مواقع حوصله مخاطب را سر می‌برد. 
این فیلم تا حد زیادی توانسته به دخالت‌های امریکا در افغانستان و عدم حمایت این کشور از مردم در بزنگاه‌ها اشاره کند و پیام واضحی را در فیلم برای مخاطبان دارد؛ پیامی که در برخی از سکانس‌ها شعاری است. «آخرین تولد» به حضور اشغالگران خارجی در افغانستان و مصائب مردم این سرزمین در سال‌های اشغال اشاره دارد، به وعده و وعیدهای این کشورها که هیچگاه تحقق پیدا نکرد و به اسم آزادی اندک آزادی نسبی مردمان این سرزمین را هم از آن‌ها گرفتند و به غیر از مرگ و نابودی هیچ دستاوردی برای این کشور و مردم ستمدیده آن نداشتند. 
فیلم سینمایی «آخرین تولد» شاید از نظر کیفی و هنری نسبت به فیلم‌های قبلی برادران محمودی جایگاه پایین‌تری داشته باشد، اما توانسته وجهه طالبان و نوع نگاه اکثر مردم افغانستان به طالبان و نوع حکومتداری آنها را به درستی نشان دهد. 
برادران محمودی در این فیلم با پرداخت به شخصیت‌ها توانسته‌اند نگاه اقشار مختلف مردم را به تغییر و تحولی که در این کشور حادث شد، نشان دهند؛ تغییر و تحولی که با ترس در افغانستان همراه بود و باعث آوارگی میلیون‌ها افغانستانی شد. 
اشاره به حضور گسترده مردمان این سرزمین در ایران و بستن مرزهای دیگر کشورهای مدعی که خود را دوست مردم افغانستان می‌نامیدند، اما در تغییر و تحولات هیچگاه پشت مردم افغانستان نبودند. 
برادران محمودی مردم و دولت ایران را همراه با مردم افغانستان به تصویر کشده‌اند و از همراهی ملت شریف ایران با پناهجویان افغانستانی صحبت به میان آورده‌اند. این فیلم به نوعی تاریخ شفاهی با نگاه هنری به دوران بازگشت طالبان به افغانستان است؛ بازگشتی که بسیاری از مردم را آواره کرد. 
اگر افغانستانی‌هایی که در ایران حضور دارند، از این فیلم استقبال کرده و درباره آن اظهار نظر می‌کردند، راحت‌تر می‌شد درباره چگونگی روایت این فیلم در آن بازه زمانی صحبت کرد. حتی می‌شد این موضوع را مورد توجه قرار داد که مردمان افغانستان چقدر با این فیلم، قصه‌اش و نقش‌افرینی‌هایش ارتباط برقرار کرده و همذات‌پنداری می‌کنند، اما در شرایط کنونی این شاعبه پیش می‌آید که شاید دور بودن برادران محمودی از سرزمین مادری و ساخت فیلم فقط بر اساس روایت‌ها باعث شده که این فیلم حتی از طرف افغانستانی‌های مقیم ایران هم مورد استقبال واقع نشود و جایگاهی در بین فیلم‌های روی پرده نداشته باشد. 
اکران «آخرین تولد» برای سازمان سینمایی و برادران محمودی نوعی از سر باز کنی به نظر می‌آید تا فقط بگویند که این فیلم اکران شده است. هیچ فعالیتی هم از طرف سازندگان و پخش‌کننده فیلم برای بیشتر و بهتر دیده شدن آن انجام نشده و احتمالا در روزهای آینده فیلمی کمدی که باب سلیقه مدیران این روزهای سازمان سینمایی است، جایگزین این فیلم خواهد شد.
انتهای پیام/