بودا در آن شب به چهار اصل مهم پی برد.

چهار حقیقتی که برای پاکیزه شدن و دانستن حقیقت زندگی باید آنها را بکار برد.
بودا فهمید که آدمی بیمار است و راه درمان این بیماری را درک آن چهار حقیقت دانست.
درک چهار حقیقت شریف، هسته اصلی آموزه بودا را تشکیل می دهد. این چهار حقیقت شریف عبارتند از.

رنج
خاستگاه رنج
توقف رنج
و راه توقف رنج

حقیقت اول اینست که وجود محنت در زندگی انکار ناپذیر است. در زندگی درد و رنج و پیری و بیماری و مرگ وجود دارد. ما همچنین از فشار های روانی مانند تنهایی، ترس، خجالت، افسردگی، ناامیدی، یاس و خشم رنج می بریم.
بودا می گوید زاییده شدن رنج است، پیری رنج است، بیماری رنج است، مرگ رنج است، اندوه، زاری و درد، پریشانی و ناامیدی همگی رنج هستند. در واقع نرسیدن به آنچه شخص دوست دارد رنج است.

اصل دوم میگوید که تمام رنج و محنتی که بشر در زندگی متحمل میشود بخاطر هواهای نفسانی خود اوست و در واقع این مصائب را خود بشر برای خود ایجاد می کند.
این اصل بودا را میشود اینگونه توضیح داد. زمانیکه انسان به دنبال آرزوهای دست نیافتنی خود می رود و نمی تواند به آن برسد پریشان و دل زده می شود. در واقع او با تبعیت از هوا و هوس چیزی را طلب کرده که قادر به انجام آن نیست و وقتی که آنرا از خود دور می بیند پریشان و افسرده می شود.

اصل سوم می گوید که بر رنج و محنت بشر می توان غلبه کرد و شادی و خوشی را جایگزین آن نمود. بریدن از رنج ها با بریدن از تمایلات نفسانی دست یافتنی است. این اصل شاید مهمترین اصل از اصول چهارگانه بودیسم باشد زیرا بودا به پیروانش اطمینان می دهد که شادی واقعی و راحتی خیال قابل حصول و دست یافتنی است.