عنوان مجموعه اشعار : دفتر ساری
شاعر : محمدمهدی کریمی سلیمی
عنوان شعر اول : شکاف پیرهنت
وقتش رسیده مهلت شب‌بو به‌سر شود
شهر از نشاط عطر تنت شعله ور شود
بنشین رفیق، با تو بریزم دو استکان
گفتن گمان‌کنم که کمی ساده‌تر شود
دارم بهانه‌ای که بگویم بیا (چه خوب!)
(فرصت خدانکرده اگر مختصر شود)
این بار با کلاه سرت هم عقیده ام!
این کافه -مو دراز کنی،- منفجر شود
یک قهوه بوسه هدیه اگر سهم من نشد
نفرین کنم که تلخی غم بیشتر شود!
وقتش نشد که سربرود شانه از غزل؟
(یعنی به طول موی سرت همسفر شود)
وقتش نشد که خواب من از چرخه‌های تلخ
در الکل شراب تنت غوطه ور شود؟
گفتی چرا به سینهٔ من زل زدی؟ جواب:
شاید شکاف پیرهنت بازتر شود!
شاید کلاغ باشم و بدشکل و بدصدا،
بگذار گوش بستۀ پاییز کر شود!
عنوان شعر دوم : تردید شمردن
ما جام‌به‌دستان دلِ آشفته خریدیم
از خانه دویدیم و به میخانه رسیدیم
چون مهرهٔ تسبیح و چُنان گردش خورشید
هر قطرهٔ گلگونه شمردیم و چشیدیم
صد جرعه به دامان زمان باده فشاندیم
تردید شمردن به نوک عقربه دیدیم
با بخت سیه خنده‌لبیم، از چه بنالیم؟
ابریم که از برکت مهتاب سپیدیم
چون ره به دل صخره نبردیم، چه باکی است؟
بر خاک کویر از دهن چشمه چکیدیم
یک سکهٔ زر سهم کشاورزی ما بود
از بخشش آن دانه همین مزرعه چیدیم
این میکده پابوس شما خفته‌دلان نیست
دُردی که کشیدیم، به غفلت نخریدیم
مقیاس اگر طاسی طوطی است*، نویسید
صد شیشه شکستیم و دوصد خمره دریدیم
بی‌فایده پرسید که ساقی به کجا رفت
ما مشتریان می‌زده جز خویش ندیدیم
* اشاره به داستان معروف مولوی در مثنوی: از چه ای کل با کلان آمیختی، مر تو هم از شیشه روغن ریختی؟
عنوان شعر سوم : پای مقلد
تا در میان عقل و جنون عشق داور است
لب‌های من به نام عزیزت معطر است
با من سخن بگو به درازای واژگان
هر واژه‌واژه‌های تو دُرّ است و گوهر است
موهای تاب‌خوردهٔ خیست گره‌گشاست
پیشانی‌ات گره بخورد، حرف دیگر است
امشب به زخم اخم تو مشتاق‌تر شدم
عاقل، خودت محاسبه کن، درد بهتر است
جز بوسه چیست خواهش لب های من مگر؟
بالای چانه‌ات دو شکرپاش احمر است
توصیف عارفانهٔ لذات این جهان
از لابه‌لای درز لباست مصوّر است
راه از تو بود و پای مقلد نصیب من
شهری که نیست جای تو، زندان بی‌در است
ظرف است طبع‌تشنه‌ی«مهدی»، تو باده‌ای
حتماً زلال کـهنه و نـورس مکـدر است
۲۳ اردیبهشت ۱۴۰۲
#محمدمهدی_کریمی_سلیمی
دیدگاهتان را بنویسید