چه غروب تلخ و پر از غمی
و چه عاشقانه‌‌ی مبهمی
که فراق ما؟ تو بگو دمی
نبرم سرِسالم ازِ این به در

تو بگو چگونه‌ای ای پری؟
ز هوای خود بدهم خبری
نکند ز خاطره‌ات ببری؟
منم عاشقت! منِ‌ دربه‌در

چه‌خوش آن‌دمی که من از خفا
به برم بگیرمت از قفا
و بگویمت به تو بی وفا
به فدای تو، تنِ من، چو سر

عنوان شعر دوم : حا
حسین، مرد را در آغوشش به آسمان بلند کرد و آب خواست.
در سوی دیگر نبرد، عمربن سعد با فریادی خشن، کلمه‌ای گفت که اسم یک نفر بود و با «ح» شروع می شد.
شاید همه خیال کردند که با حسین کار دارد؟ اما نه! مخاطب دیگری داشت:
حرمله

عنوان شعر سوم : لا یعقل
بی‌تاب تر از باران، خوشرنگ تر از گل
سرسبز تر از دشتی، خوش‌ناله چو بلبل
من سرد تر از برفم، همسایه‌ی سایه
تاریک تر از غارم لا یعقلم و خُل
تو مطلع زرینی چون صبح دم چین
من مغرب دلگیرترین جمعه‌ی کابل
تو راهبر و پیری کم عیب تر از خضر
من موسیـ ِ سرگردان سرگرمِ تسلسل
حال این منم و این تو حال این تو و این من
من ماهی و تو دریا من جزء ام و تو کُل