عنوان مجموعه اشعار : از غزل ها…
شاعر : سبحان شاکر اردکانی
عنوان شعر اول : …..
نمی ز ابر نگاه تو، وَ ریشه های حقیر من
وجب وجب همه دریا شد، کرانه های کویر من
قسم که ساقه به ساقَه‌م را، ز پا به فرق تو می‌پیچم
ولی چه حیف…! نمی‌خواهم، که سرو باشد اسیر من!
اگرچه عشق تو در جوبار بی تلاطم من افتاد
به جوی دیگری افتی زود، سیب سرخِ مسیر من!
گدای شهرم و با طوفم، چه گرد هاست به دامانت
به دورها بنشان آرش، مرا ز ملک امیر من!
نه من به وصف تو بیتی را سروده ام، که خودت شعری
ز اعتبار تو می کاهد، تناسبات کثیر من!
شکست چینی صبر آخر، ز بام طشت خود افکندم
دلیل چین جبینت شد، سروده های اخیر من!
عنوان شعر دوم : …….
ز داغمان دل فنجان، همیشه، سیاه است
شکافت سینه فنجان، ز بس که جانکاه است!
به نیم جامه‌ی خونین، گناه هایش شست
هزار یوسف از این حیله، در بُن چاه است
چنان ز سستی ما کاخش استوار شده
که تا ابد به گمانش به تخت این جاه است
یقین بدان اگر ای شیخ، پرده ها بدرد
“عیار” زهد تو، سوزن به خرمن کاه است
ته اِستکانی ارادت….! ز حسن ظاهر توست
نه برکه در کفِ نقره، که محو در ماه است
قدم به راه صراط، نرم تر گذار ای شیخ
که روی دوش نحیفت، هزار و یک آه است
سرت به پستُوی برف است، نیم روزی سبز
بهار می رسد و گزمه هاش در راه است
نبین عمارتِ خان، قامتش به عرش رسید
بریده نان به هر آجر، وگرنه کوتاه است
به نقد و نسیه، دو دنیا، جهنم است مرا
شفاعتی نه ز شیخی، نه چشمی از شاه است
عنوان شعر سوم : …….
باید که در بگیریم، ما شعله های کم تاب
افتاده ایم از چشم، تا پا بگیرد ارباب!
با یک سپاه سَر‌پُر، تیرش به سنگ ها خورد
از ابرهه نمانده‌ست جز نقشه های بر آب
از ابرهای پربار، دوشیده ایم قحطی
تا چشم ها رسانده، هر سینه، سیل خوناب
چوپان که بره ها را با جان، علوفه می‌داد
سیراب شد خودش هم ، با سکه های قصاب!
صدها فضیل شب ها، سرمست صوت قرآن
صبح از گناه دیشب، شهری شده است تواب!
در نای هر مناره، تکبیر گفته شیطان
وقت سحر موذن، در‌میکده است در خواب!
از چاه های این شهر جز آه برنیامد
از خون پیشوایان، سرخ است روی محراب
ما خسته ایم دیگر، از یوسفان جعلی
حصر عزیزها را، بشکن ذلیل نایاب!
دیدگاهتان را بنویسید