عنوان مجموعه اشعار : کویرانه
شاعر : علیرضا کنعانی هرندی
عنوان شعر اول : سراپا غرق تقصيرم
سرا پا غرق تقصيرم ، نبود این آرزوی من
نمانده هیچ عذری در ، میان گفتگوی من
هزاران بار در آینه ها با من سخن گفتی
نشاندی گردی پیری را به زیبایی به موی من
به جز زشتی ندیدی هیچ از من خوب میدانم
تو خوبی کردی و هرگز نیاوردی به روی من
من عمری راه را گم کرده و بی راهه پیمودم
ولی هربار تو بودی،به هر بیراه ای درجستجوی من
به هرجا ناخداگاه از تو یاری جُستم ای زیبا
فرستادی تو دست یاری خود را به سوی من
کشاندی سوی آغوشت مرا و زود بخشیدی
فرو بستی تو چشمانت،به روی های و هوی من
تو ای ساقی بیا حالا که در میخانه ره دادی
مرا مست از شرابت کن ، لبالب کُن سبوی من
عنوان شعر دوم : دُردانه
پیله دریدم که رَسَم جانبت
میرسم آخر به تو من عاقبت
گرچه ندارد دلِ تو میلِ من
با دلِ دیوانه کنم راغبت …
بسکه به در دیدهء تر دوختم
عشق سبب شد که برافروختم
آمدی و شمعِ شبِ من شدی
در طلبت پَر زدم و سوختم
گردِ تو میگردم و پروانه ام
با همه کس غیرِ تو بیگانه ام
چه بر سرِ دلِ من آورده ای
که اینچنین عاشق و دیوانه ام
عشق مرا ساکن میخانه کرد
مستِ می و باده ء پیمانه کرد
از تو چه پنهان که مرا عاشقِ
شهدِ لبِ سرخِ تو دُردانه کرد
عنوان شعر سوم : باید صبوری کرد
یک گوشه تنها مینشینم با…
خروارها احساس دل تنگی
از من بریدی دل به آسانی
زیبا چه بی رحمانه دل سنگی
دنیا برایم تنگ و تاریک است
وقتی کنارِ من نمی خندی …
وقتی که بی پروا تو چشمت را
بر روی این احساس می بندی
آتش زدی بر پیکر این عشق
از شعله هایش سوخت ایمانم
از معجزات عشق چون ققنوس
در آتشت من زنده می مانم …
آنقدر می سوزم و می سازم
تا قلبِ تو آخر به رحم آید …
می آید آخر روز دیدارت …
باید صبوری کرد می باید…
دیدگاهتان را بنویسید