عنوان مجموعه اشعار : با چتر، غرور ابر ها را نشکن
شاعر : نیما کشاورزی

عنوان شعر اول : سکته
من را ببخش اگر که غرورم شکست و باز
بر روی شانه‌ی تو شکستم، گریستم

سر کرده‌ام، همیشه *غریبانه* با خودم
آیینه ای جواب ندارد که *کیستم*

رفتی، مسیر رفتنت اما هنوز هم
هر روز و شب به یاد غمت سکته می‌کند

از راه های رفتنت این‌بار پا بکش
تا جاده زیر هر قدمت سکته می‌کند

تشبیه سال‌هاست که لال و فلج شده
عمری‌است، استعاره به بن‌بست می‌خورد

در جمله ای که عشق، نهادش نبوده است
هر روز، یک گزاره به بن‌بست می‌خورد

تبعید شد، به دست خداوند از ازل
زیبایی‌ات به دورترین نقطه‌ی جهان

جایی که دست شعر و تخیل نمی‌رسد
به بیت های نورسِ گل‌کرده‌ی بر آن

این‌روز ها، حریف دلم نیستم، عزیز
ترسیده ام، بدون شما، کم بیاورم

ترسیده ام، در اوج هیاهوی این جهان
در خلوتم، بدون صدا، کم بیاورم

روزی به قصد پاک‌نویس جهان، خدا
تا باز کرد دفترِ خود، استحاله کرد:

تنها تو شعر بودی و این خلق، خط‌خطی
ناچار جز تو کل جهان را مچاله کرد

در فصل عاشقیِ الفبا، زیاد بود
پرواز واژگان مهاجر، به سوی شعر

اما، هنوز هم که هنوز است، از غمت
پایین نرفته بیت خوشی از گلوی شعر

عنوان شعر دوم : بغض

بغضی شکست، زیر بیانی که مرده است
در جان کوه ها، فورانی که مرده است

این نقشه باز، سربه‌سرِ گم‌ شدن، گذاشت
هر نقطه پر شده، ز نشانی که مرده است

از شرم گفت، از عرقِ سرد یک پدر
بر سفره های خالی، نانی که مرده است

با شعر گنگ، درد دلم را نوشته ام
من حرف می‌زنم به زبانی که مرده است

هی چنگ می‌زند، به گریبان عقربه
هر لحظه ای، عبور زمانی که مرده است

در سرزمین خشک، لبِ تشنه کاشتیم
در رود خاک شد، جریانی که مرده است

پایان قصه، این دل دیوانه، جمله ای؛
با عشق ساخت، با ضربانی که مرده است

عنوان شعر سوم : کور
بزن حرف دلت را، تنگنا را خوب می‌فهمم
دل افتاده در دام بلا را خوب می‌فهمم

قدم هایم، حریفِ یک خیابان نیست، در این شهر
غمِ آیینه های همگرا را خوب می‌فهمم

به من نزدیکی اما دور می‌بینم تو را از خود
غمِ “آیینه های همگرا” را خوب می‌فهمم

به طوفانی که در چشم تو بود افتاده چشمم، حال
خروشِ موج و بیم ناخدا را خوب می‌فهمم

به هر سو می‌روی، بیمِ زمین خوردن به دل داری؟!
بگو! من حالِ کورِ بی‌عصا را خوب می‌فهمم