لری ال. تیلور، خلبان هلیکوپتری که 55 سال پیش چهار تکاور ارتش آمریکا را زیر آتش دشمن در جنگل های ویتنام نجات داد، در 28 ژانویه در خانه خود در سیگنال کوه، تن، پنج ماه پس از مرگش جان باخت. با تأخیر به خاطر قهرمانی هایش مدال افتخار اعطا شد. او 81 سال داشت.

مرگ او توسط چارلز اچ. کولیج ملی تایید شد مدال افتخار مرکز میراث در چاتانوگا، که درست در جنوب کوه سیگنال، جایی که آقای تیلور متولد و بزرگ شده است.

آقای تیلور که در سال 1971 پس از خدمت به عنوان ستوان اول در ویتنام، 1967-1968، به عنوان کاپیتان انتخاب شد، بیش از 50 نشان برای پرواز بیش از 2000 ماموریت جنگی در کوپترهای کبرا و UH-1 “Huey” به دست آورد. او 340 بار با آتش دشمن درگیر شد و پنج بار به زور سرنگون شد.

در 18 ژوئن 1968، ستوان تیلور در حال خلبانی یکی از دو هلیکوپتر جنگنده بود که از یک گشت شناسایی دوربرد چهار نفره در استان بین دوونگ، در شمال شرقی سایگون پشتیبانی می کرد، زمانی که رنجرز در یک شالیزار برنج در یک شب بدون ماه محاصره شد. و در شرف تسخیر حدود 100 چریک ویتکنگ است. یک ماموریت نجات توسط دو هلیکوپتر دیگر لغو شد زیرا ناامیدکننده به نظر می رسید.

اما ستوان تیلور به همراه کمک خلبانش، افسر ارشد، جیمز رتلیف، مصمم بودند که چهار سرباز را از کف جنگل بیرون بیاورند – علیرغم اینکه زیر تیراندازی دشمن قرار گرفتند، و حتی با وجود اینکه کشتی در حال اتمام بود و مهمات و سوخت آن رو به اتمام بود. پس از درگیری با ویت کنگ ها و منحرف کردن آنها با چراغ فرود هواپیما، دستور بازگشت به پایگاه را نادیده گرفت و با مانوری که به گفته ارتش هرگز قبلاً با یک کبرای دو نفره امتحان نشده بود، قمار کرد که فقط برای خلبان و خلبان صندلی دارد. کمک خلبان

هلی کوپتر در یک نقطه منزوی در 100 یاردی آتش نشانی فرود آمد و ستوان تیلور تنها چند ثانیه به گشت زنی فرصت داد تا به آن نقطه مسابقه دهند. هنگامی که آنها به آنجا رسیدند، رنجرز روی اسکیدها و غلاف های موشکی کشتی سوار شد و در حالی که هلی کوپتر به سمت یک منطقه فرود امن پرواز کرد، به آنها چسبیدند. تکاوران که روی زمین نشسته بودند، به ناجیان خود سلام کردند و قبل از اینکه با خیال راحت به پایگاه خود برگردند، در جنگل ناپدید شدند.

ستوان تیلور به دلیل شجاعت به ستاره نقره ای اعطا شد. یکی از چهار تکاور، گروهبان. دیوید هیل، سه بار در طول دو دهه از طریق زنجیره فرماندهی نظامی لابی کرد تا کاخ سفید این جایزه را به مدال افتخار، بالاترین نشان شجاعت ارتش ارتقا دهد. در سومین تلاش، او حمایت Burwell B. Bell III، ژنرال چهار ستاره بازنشسته را به دست آورد. در 5 سپتامبر 2023، پرزیدنت بایدن این مدال را به آقای تیلور اهدا کرد مراسم کاخ سفید.

لری لو تیلور در 12 فوریه 1942 در چاتانوگا در خانواده ای غرق در خدمت نظامی به دنیا آمد. یک پدربزرگ بزرگ در طول جنگ داخلی در ارتش اتحادیه جنگید، یک عموی بزرگ در جنگ جهانی اول و عموهایش و پدرش رابرت لی تیلور در جنگ جهانی دوم. پدرش یک تجارت بام و ورق فلز را اداره می کرد و مادرش فرانسیس تیلور مدیریت خانه را بر عهده داشت.

لری تیلور به برنامه آموزش افسران ذخیره ارتش در دانشگاه تنسی، ناکسویل پیوست و هنگامی که در ژوئن 1966 فارغ التحصیل شد، به عنوان ستوان دوم در نیروی ذخیره ارتش مأموریت یافت. دو ماه بعد، به ارتش عادی پیوست.

او که قبلاً گواهینامه خلبانی را قبل از پیوستن دریافت کرده بود، به عنوان یک خلبان ارتش آموزش دیده و واجد شرایط بود. به عنوان عضوی از نیروهای D (هوایی)، اسکادران اول، سواره نظام چهارم، لشکر پیاده نظام اول، او مأمور شد تا یکی از اولین هلیکوپترهای تهاجمی بل AH-1G کبرا را که در ماموریت های جنگی در ویتنام مستقر شده بود، به پرواز درآورد. هنگامی که هلی کوپتر او پس از ماموریت نجات در ژوئن 1968 فرود آمد، با 16 سوراخ گلوله پر شد.

او به خدمت هنگ دوم سواره نظام در آلمان غربی ادامه داد و در سال 1971 این وظیفه را ترک کرد. او بعداً مسئولیت شرکت سقف و فلزات خانواده خود را بر عهده گرفت.

از او همسرش تونی (بچتل) تیلور به یادگار مانده است. دو پسر، لری و گریدی، از ازدواج اولش، با دالی کیوود، که به طلاق ختم شد. خواهرش باربارا تی لملی. و پنج نوه

در مراسم کاخ سفید، آقای تیلور گفت که هنوز هر بار که مردم از او می‌پرسیدند، نجات را دوباره تجربه می‌کند: «چه چیزی تو را به این کار واداشت؟» او گفت که پاسخ او همیشه یکسان بود: “این کار باید انجام می شد.”

او گفت: «من کارم را انجام می‌دادم ستاره ها و راه راه ها. من می‌دانستم که اگر پایین نروم و آنها را نگیرم، آنها موفق نمی‌شوند.» همانطور که اغلب از او نقل می شود که می گفت: “ما هرگز مردی را پشت سر نمی گذاریم.”