«بُمرانی» برای من از سینگل «خارجی» شروع شد. اثری در مذمت مهاجرت و البته پر از تلخی و اندوه، در عین حال تکان دهنده و تاثیرگذار. تا آلبوم «گذشتن و رفتن پیوسته» که بُمرانی را حسابی تکان داد و آنها دیگر یک گروه کوچک تلفیقی برای سالن های کوچک و کافه ها نبودند. با فاصله، تبدیل به مهم ترین گروه تلفیقی ایران شدند و تور کنسرت هایشان در ایران و جهان، پرطرفدار برای ایرانی ها. آلبوم «احتمالا قهرمانی در کار نیست» آخرین آلبوم رسمی آنها بود که استقبال متوسط رو به بالا را برای گروه آورد و حالا بعد از چندین ماه، اثر جدیدی که دوباره مُهر و امضای بمرانی را با خود دارد: «ما خریداریم». باز هم تلخ و گزنده و البته به شکلی شگفت انگیز، تاثیرگذار و شاکی.
استاندارد اخلاقی و حرفه ای گروه در یک باز تعریف ساختارشکن، دیگر درگیر مفاهیم سطحی و مخاطب پسند نیست و گروه به مرزی بین تکامل و پوست اندازی، نزدیک شده.
نشانه هایی از پایان یک نظم مقطعی و آغاز مسیری تازه.
گروهی که باید اعتراف کنم «من فَن شما هستم…».

✍ بهمن بابازاده
@bahman_babazadeh