عنوان مجموعه اشعار : .
شاعر : فاطمه کلانتری

عنوان شعر اول : .
به بلندای آسمان دست می برم
بی آن که دستم کوتاه بیاید
مانند وقت هایی که از سیب های درخت
از قسمت بالایی تخته سیاه
و از تو کوتاه بود
مانند همیشه…
به بلندای آسمان دست می برم
ستاره ها را در سبد می گذارم
و می خوابم
آن قدر می خوابم تا مرز خواب و واقعیت
مانند تار موهایم نازک شود
که گسستنش بند باشد به اشاره انگشتی
همان انگشتی که به نزدیک اشاره می کرد
به دور اشاره می کرد
و اسم های اشاره را می شمرد
انگشتی که اجازه می گرفت
روی شن ها نقاشی می کشید
و وقتی اندکی بزرگ تر شد در جنگ ها شلیک می کرد
گاهی برای نان
گاهی برای آزادی
و اغلب برای هیچ چیز
حالا کودکی که با موهایش بازی می کند
می تواند این رشته را در انگشتش بپیچد
و با حرکتی آرام پاره اش کند
آن وقت اگر از خواب بلند شوم
حتما یادم نمی آید کجایم
که هستم
در کدام اداره کار می کنم
و پلاک خانه ام چند است
حتما یادم نمی آید
از خورشید بیزارم
از حرف زدن بیزارم
از تو بیزارم
از خودم بیزارم
و پاییز منفور ترین فصل هاست
سرگردان می چرخم و دلم برای آدم هایی که در خواب دوستشان داشتم تنگ می شود
آن هایی که با چشم های واقعی ام
چشم هایی که عینک شماره یک می زنند
و به کرانه های دور دست خیره می شوند
هرگز ندیده ام
آن هایی که ندیده دوستشان داشتم
ندیده دوست شان دارم
و حتما خواهم داشت
همان هایی که هرگز وجود نداشته اند

عنوان شعر دوم : .
.

عنوان شعر سوم : .
.