عنوان شعر اول : از هم پاشیدن
باد در ساق پایم می پیچد
نگاه که میکنم آرام میگیرد و همان جا بر زمین جلوی انگشتان پایم می‌نشیند
انگار منتظر است
انتظارش کمرم را به سویش خم می‌کند
زمزمه ای شنیدم،
انگار نمی‌خواست جز من کسی بشنودش
دستانم و زانوهایم را بر خاک گذاشتم تا گوشم در کمترین فاصله باشد
شنیدم تکرار میکرد که
تو مرده ای…. تو سالهاست که مرده ای
دردی از درونم از جایی پشت قفسه سینه ام شروع به شکافتن تنم کرد،
به زودی به پوستم می‌رسید
روی زانوهایم نشستم تا شاهد پاره شدن تنم باشم
تنها موجود زنده ی وجودم قصد داشت خود را از جسدم برهاند
تکه تکه ام میکرد و تکه تکه میشد و بیرون می‌ریخت
*این همه سال مراقبت بودم، در تنهایی و ترس و تردید
و حالا برای نجات خودت من را می دری؟ خودت هم از هم خواهی پاشید*
جوابی نیست،
او حرف زدن بلد نیست
و من دیگر جانی برای شنیدن ندارم
سالها بود که مرده بودم
او تنها تکه ی زنده ی وجودم بود
عنوان شعر دوم : تکرار کن
تکرار کن “بگو” گفتن هایت را
تکرار کن،
و تکرار کن آن سکوت را که در پی اش میاید
بر کوبه ی فلزی در کهنه میکوبی
و در فاصله ی سکوت بعد از هر کوفتنی
باور میکنم حضور کسی را که هنوز امید باز شدن دارد
و به انتظار گشایش بر آستانه در ایستاده است.
و این یعنی هنوز زنده ام.
عنوان شعر سوم : باکره ی چهل ساله
در میانه ی ترس و امید،
دستانش را به لبه پیراهن گرفت و از تن جدایش کرد،
عریانی تنش در برابر چشمان مرد بود،
*آیا خواهد توانست زخمهای هنوز چرکی ام را تحمل کند؟
آیا چیزی زیبا در من خواهد یافت؟
آیا به سمتم خواهد آمد؟*
جایی در فاصله ی بین ترس و امید،
مرد چشمانش را بست،
بدون در آغوش کشیده شدنی،
در کنار پیراهنش بر زمین افتاد
پیراهن خاکی را روانداز تن زخمی اش کرد
و اینبار او بود که چشمانش را بست
تا دیده نشدنش را نبیند
تا به بکارت اجباری نفرت انگیز خویش بازگردد
بر زخمهایش دست کشید
با چشمان فرو بسته ای که توان دیدنش نداشت
با تنی در میانه ی رواندازی خاکی و بستری از خاک،
و شکافی در درون که هرگز لحظه ای پر نشد،
در فاصله ی بین ترس و امید دیگر هیچ نبود
امید و یا ترسی هم نبود،
همچون مرده ای در گور،
دیگر هیچ نبود
دیدگاهتان را بنویسید