عنوان مجموعه اشعار : دیوان میرزا جلوه گیلانی
شاعر : فربود شکوهی
عنوان شعر اول : ماه نهان
آن ماهِ نِهان دیدم و آن ماه، نِهان رَفت
این جانِ گَران‌مایه ز تَن، سَخت گَران رَفت
آن شُوخِ پَری‌چِهره که آمد بَرِ ما دُوش
یَک-باره پَری‌وَش شُد و از دیده، نِهان رَفت
بالایِ خَدَنگَم چو کَمان، خَم شُد، ز آن رُوی
چون تیر بِشُد دِلبَر و از نافِ کَمان رَفت
از بَزمِ طَرَب، بادَه‌گُساران چو بِرَفتند
او نیز چو ساقی شُد و از بَزم، چَمان رَفت
ما را نَتُوان کَرد جُدا زان مَهِ بی-مِهر
زان گُوش به رَه دارد و چَشمَش نِگران رَفت
تا نرگسِ مَستَش بِکُنَد مَست، مَرا مَست
از پرده برُون آمد و از دیده، رَوان رَفت
ایمان ز چه پُرسی؟ که دلم داد گواهی:
«دِلبَر به میان آمد و زاهد ز میان رَفت»
بار-و-بُنه بَر-بَند که هر کس تو ببینی
آخِر، سر-و-کارش همه در سُود-و-زیان رَفت
ای بلبلِ شُوریده! دَمی هَم‌دَم ما باش
همراه شُو ای جلوه! که تنها نَتُوان رَفت
سروده : دکتر فربود شکوهی (جلوه)
عنوان شعر دوم : ابرو متاب
ابرُو ز من مَتاب که تابم از آنِ توست
بی-تابِ آن تَبم که تَبم هم نشانِ توست
از نَو-بهارِ رُویِ تو، گُل گَشت رُویِ من
هَر دَم مرا نسیمِ گُل از بُوستانِ توست
گفتی مرا به‌ناز که : «بِنگر به نازُکان»
کآن نازِ نازُکانه از آن، ابروانِ توست
تا در میان نِهی تو حکایت به دل مرا
دستم چُنان کَمر شده اینک، میانِ توست
در پرده بُودنِ تو پَری! کَس، گُمان نَبُرد
پَنهان شُدی ز من که نِهانم، نِهانِ توست
بازم چه در سَرست که سَر در سَرت کُنَم
ما هم بر آن سَریم که بر آستانِ توست
سیمرغِ عشق تا به بر-آمد در آسمان
ای دل‌ستانِ من! دلِ من آشیانِ توست
از شیخِ شَهرِ ما سَخُنِ ناب-و-دل‌پذیر
کَی در رَسَد مرا؟ که گُمانم، گُمانِ توست
تا کاروانِ عشقِ تو کالا ز عشق داشت
هر دُزدِ سر به راه، پَیِ کاروانِ توست
کُورش بداد، دادِ دلِ دادخواهِ ما
آوازِ دادِ دولتِ کُورش از آنِ توست
بادِ بهارِ عُمر چو رفتن شتاب کرد
این رُویِ زردِ نرگسِ ما از خزانِ توست
جز رازِ عشق در دلِ جلوه نَبُود هیچ
با یادِ توست، کِینْ دلِ من، مِهربانِ توست
میرزا جلوه گیلانی
عنوان شعر سوم : پری
ای تو پَری! که دل‌بَری، دل دهم از برایِ تو
جانِ مرا ببین دَمی، پُر شدم از هوای تو
رُوی‌گشاده می‌رَوی، تاب-و-تُوانِ من بَری
این همه لطف و سر-کَشی، می‌کَشم از برای تو
رسم بُوَد کز آدمی، روی نِهان کُند پَری
دل تو بَری به دل‌بَری، نیست پَری به رای تو
از دلِ تنگت ای پَری، باز نشد به من دری
این همه من به در زنم، نیست مگر وفای تو
غم چو بسُوزد استخوان، از تَفِ سینه وا-رَهان
ناله به نای چون رسد، ناله شده‌ست نای تو
نَی ز نَوایِ بی‌خودی، ناله زند که با-خودی
من نه منم ز خود کُنون، نَی زنم از نوای تو
چشم به ره نشسته‌ام، بر تو امید بسته‌ام
جای تو هست در دلم، بی‌تو مباد جای تو
نیست مرا دگر سری، جز سرِ آستانِ تو
دیده چو توتیا کَشم، خاکِ در سرای تو
جلوه! سَخُن ز مِهر گُو، رسمِ کَهُن ز نَو بِجُو
بلبلِ باغ می‌شُوَد، مرغِ سَخُن‌سَرای تو
(دیوان میرزا جلوه گیلانی)
دیدگاهتان را بنویسید