عنوان مجموعه اشعار : آنان که…
شاعر : علی بهشتی
عنوان شعر اول : دوری
دلم گرفته بین‌الحرمین کمی قدم بزنم
دوباره خاطره‌ای ناب بسازم و رقم بزنم
دلم گرفته در آغوش بگیرم ضریح نورت را
دوباره عقدۀ دل واکنم، به دیده نَم بزنم
رها کنم ز خودم زنجیرها، دلبستگی‌ها را
گره ز بند وجودم به درگه کرم بزنم
اگر شبی خدا قسمتم کند قدم نهم آنجا
به شکر وصل، الباقی عمر را قلم بزنم
ستاره ستاره بچینم از آسمانِ تو آقا
بدون مُعطّلی سری به صاحب عَلم بزنم
دمی بنشینم همان حوالی یا درون رواق
بخوانم علقمه یا ناحیه، نوای غم بزنم
شاید اگر که طاقتی مانْد، بلکه گر خِجل نشدم
آهسته نغمۀ جان‌سوز «ای اهل حرم» بزنم
انگار که من زاده شدم تا که عاشق شوم یک‌بار
انگار که باید فقط ز عشق حسین دم بزنم
ای کاش به‌سرانجام رسد این درد فراق، این دوری
ای کاش دوباره شعر بگویم، برایش قلم بزنم.
عنوان شعر دوم : آشنا با خود
گاهی دلم به هوای تو مغرور می‌شود
افسانه‌ام به‌همراه تو مشهور می‌شود
شعرم دوباره اِی خود من! از تو جان گرفت
بیت و غزلم چه سرخوش و کیفور می‌شود
با تو سکوت کوچۀ خلوت دلم
تبدیل به نوای فاخر سنتور می‌شود
هرسال اگر دلم بی تو تحویل می‌شود
امسال با سینِ سایۀ تو منشور می‌شود
ابر بهار آبستنِ گریۀ تو شد
باران شوق دورنم ز تو پُرزور می‌شود
سال‌ها بی تو حکایتِ من مثل غوره بود
با لطف تو کالِ نپخته انگور می‌شود
صد راه، اگر بی‌گمان، بی تو طی شود
پایان کار من بلعم باعور می‌شود
وقتی به قصۀ من و خویشتن می‌رسم
راه خدا فقط به تو محصور می‌شود.
عنوان شعر سوم : فتحِ خود
هزار راه طی کنم در رکود بنشینم
مدام آه بشنوم در جمود بنشینم
چقدر سایه بمانم برای دوران‌ها
بدون پنجره‌ها با قیود بنشینم
چه می‌شود که شباشب در اوج تاریکی
به‌جای خفتن شب در سجود بنشینم
چه می‌شود که صبح در هجوم رسوایی
فقط به حرف دلم در شنود بنشینم
پیاده شوم دمی از قطار حیرت‌ها
کمی برای خودم در فرود بنشینم
به نور وجودم بدون هر حکمی
به‌پای آینه من با دُرود بنشینم
سفر کنم به درونم به قلۀ عشق
برای فتح خودم در صعود بنشینم
چقدر نم‌نم باران چقدر تازه شدن
میان‌بُری به خدا، با سرود بنشینم
چقدر لذت و ذوق و، چقدر نور و سرور
برای لحظۀ دیدار تا شهود بنشینم.
دیدگاهتان را بنویسید