عنوان مجموعه اشعار : واگویه ها
شاعر : مرضیه نودهی

عنوان شعر اول : سایه ها
پر از،
صدایِ،
سکوتند سایه ها.

پر از،
صدایِ،
سکوووت.

درون خود،
چه بی صدا ،
سماع می کنند.

گشوده می ماند
همیشه آغوشم
به روی سایه ها

سایه های گِره خورده
در خورشیدِ دمِ رفتن،
کنار چشمهای پر حرفم ،
فرو می روند،
به آغوش یکدیگر.

یکی یکی ،
ماسک ها،
از چهره های آدم ها،
کنار می رود.

و سایه ها،
مرا،
در بغل دارند.

و با لبان بسته،
بوسه می زنند،
سکوتم را.

چه‌دوستان غریبی،
چه دوستان نجیبی.

کنارِ،
سرد شدن،
لحظه ها.
که
قد می کشند .
سکوت را،
به دستِ، لحظه ها،
می سپارند.

و غرق می کنند،
تمامِِ مرا،
به عمق تنهایی.

چه بی ضرر،
چه سر به زیر.
پر از
صدایِ
سکوتند سایه ها،
پر از صدای سکوت.

عنوان شعر دوم : زلزله
انگار که،
زمین لرزه ی،
خفیفی تکانم می دهد.
زنی،
در،
آستانه ی ویرانگی.
زنانگی هایم را،
به باد،
سپرده ام.
مرا،
زنی بی رنگِ صورتی،
لیمویی،
یاسی.
پُر از سیاهی
و خاکستری.
مرا،
زنی ،
که زنانگی هایم را،
لایِ،
مشمایی مشکی،
لابلایِ تعصب،
به نامِ حیا،
پنهان کرده ام.
انگار،
زلزله ی خفیفی، در من،
رُخ داده است.
تمامم را،
تکان می دهد.
مرا،
از درون،
می سوزاند.
دود،
از من،
بالا می رود.
ققنوس افسانه نیست.
من هنوز تمام نشده ام.

عنوان شعر سوم : فال
صدایِ التماسِ چشمهای کودکانه اش،
در گلویم‌،
گِره می خورد.
هوا را،
فرو می دهم،
و بغضی را،
که هر لحظه،
از راه…

انارهایِ خشکیده ی لبش،
تَرَکی بر می دارد.
دستانش را،
به سویم‌ دراز می کند.
دستمالی برمی دارم،
و فالی،
که روزِ،
هردومان را بسازد.