ما در کدام تکه‌ی تاریخ افتاده‌ایم
که سیاه‌ترین برگ‌های دفترش
در مقابل روزگارمان
سپیدترین صفحه‌ی اعصار است؟
ما در کدام نقطه‌ی جهانیم
که در هیچ نقشه‌ای از آن
تصویر درد زمین
حک نمی‌شود؟
ما ساکنان کومه‌های عذابیم
در روزگار تلخ نامرادی
و ناله‌هایمان
جز به دیوار سردابه‌های نومیدی
نمی‌رسد
ما باشندگان کورترین مختصات زمینیم
این زمین سرد
این زمین سرخ
این زمین کبود
که صدای فریاد قرن‌ها را
از دل خاکش می‌شنوی
و صدای خرد شدن استخوان‌ها را
و واژه‌ی میهن
که سم‌کوب تاریخ است
ما ساکنان خاورمیانه‌ایم.
بوی خون را
از چشمه‌های جوشانش می‌شنوی؟‌
 
23 امرداد 1400 / تهران
 
 
 

منبع