عنوان مجموعه اشعار : ترانه
شاعر : سید شهریار موسوی

عنوان شعر اول : .
یه‌ پروانه محبت باش
واسه شمعِ نگاهِ من
تبسم میشکفه وقتی؛
میشی لبخندپناهِ من

با لبخندت خدا رو باز؛
میشه خندون تصور کرد
با آتيشِ درختِ تو؛
شبِ موسی نمیشه سرد

توی سنگسارِ باورهات؛
کبوتر توی خون غرقه
هنوز مُشتای سرخِ سنگ
توی خونِ جنون غرقه

غبار تکرار نمیشه روم
منم آیینه‌آیینم
توی تکرارِ عکسِ من
تو رو تو آینه میبینم..

من و توی شبت گم کن
بذار صبح آینه‌کاری شه
بذار پاییزقلبی هم
دلش سبز شه بهاری شه..

یه‌ پروانه محبت باش
واسه شمعِ نگاهِ من
تبسم میشکفه وقتی
میشی لبخندپناهِ من

عنوان شعر دوم : .
با سقوطِ پیله من
حسرتِ بال و بغل کن
آسمون، جای ماها نیست
مرگِ امیال و بغل کن

من به تو غزل شکفتم
تو هنوز داغی و عاشق
بغضِ سرخت به تو گل داد
خون به دل‌تر از شقایق

واسه بوسیدنِ احرام
کفنِ قرمز و تن کن
رفتی و من با تو گم شد
من و از دوباره من کن..

یه قفس خاطره دارم
از اسارتِ کبوتر
یه کتاب دلهره دارم
واسه آخرین پیامبر…

عشقِ تو طلوعِ سرخه
که شفق برام میاره
بغضِ دریاچه شکفته
تا نگام غزل میباره..

با سقوطِ پیله من
حسرتِ بال و بغل کن
آسمون، جای ماها نیست
مرگِ امیال و بغل و کن

عنوان شعر سوم : .
به تو پل میشکفم از گل گلِ نیلوفری
به تویی که تا بلندای اهورا میپری
مخملِ بالِ تورو بالشِ رؤیا میکنم
تو حریرِ یاس و به جشنِ پریا میبری

تو شبیهِ عطرِ زنبق وسطِ خندهء ماه
مثلِ یک‌بوسه آبی پر شرمِ سرخ و ناز
مثلِ یک عتیقه هم‌قدمتِ سکه‌های روم
مثلِ یک‌ صوفیه از من و تو و ما بی‌نیاز

تو میری قبله من رو با نگاهت میبری
مُهرِ ماهِ صورتت سجده من رو کم داره
آخرین آیه وحدت رو تو چشمات میخونم
واسه بیشتر دیدنت از چشام آینه میباره..

تو که رحمانیتت عامه و خاصِ همه‌هاس
فرق نداره که مخاطبِ نگاهت با کیه
سیاه و سفید نداره واسه چشمای تو
همه آیه‌های چشمای سیاهت مکیه..

تو که مثلِ پر قو خوابِ سبک‌بالِ منی
روی دوشِ بادِ هرزه تا کجا خونه‌بدوش؟!
بیا و یه‌ خنده گریه‌های من رو پس بگیر
توی اشکِ گرمِ من لباسِ عریانی بپوش..