زمانی که مت هانی وارد مجلس قانونگذاری کالیفرنیا شد، متوجه شد که بخشی از یک اقلیت کوچک است: یک قانونگذار که اجاره می‌دهد.

آقای هانی هرگز ملکی نداشته است و در 41 سالگی عمر بزرگسالی خود را به عنوان مستأجر گذرانده است. محل سکونت اصلی او یک آپارتمان یک خوابه در نزدیکی مرکز شهر سانفرانسیسکو است. اجاره ماهیانه 3258 دلار است. (او همچنین مبلغ 300 دلار برای ادی و الیس، دو گربه نارنجی که از پناهگاهی در طول همه گیری به فرزندی گرفته بود، پرداخت کرد.)

آقای هانی در مورد اجاره کنندگان در مجلس قانونگذاری گفت: “وقتی سال گذشته به آنجا رسیدم، به نظر می رسید که از 120 نفر فقط سه نفر هستیم.” “این عدد بسیار کمی است.”

آقای هانی و دو همکارش در مجمع، آیزاک برایان و الکس لی، به دنبال برجسته کردن وضعیت مستاجر خود و 17 میلیون خانوار کالیفرنیا که مستاجر هستند – کمی کمتر از نیمی از جمعیت ایالت – سال گذشته انجمن اجاره‌نشینان کالیفرنیا را تأسیس کردند. یکی از اعضای مجلس چهارم، تاشا بوئرنر، پس از تشکیل این گروه به آن پیوست. این گروه یک سناتور ایالتی به نام عایشه وهاب را پس از روی کار آمدن او در سال جاری اضافه کرد.

آقای هانی گفت که برای مدت کوتاهی ششمین عضو محافظه‌کار سیاسی وجود داشت که در یک جلسه شرکت کرد اما هرگز بازنگشت. ممکن است آنها همکاران دیگری داشته باشند که اجاره نشین هستند و هنوز بیرون نیامده اند.

آقای هانی گفت: «اجاره‌گر بودن لزوماً چیزی نیست که مردم طرح می‌کنند یا در وب‌سایت خود قرار می‌دهند.

به نظر می رسد که خیلی در حال تغییر است. از شهرها و منازل ایالتی گرفته تا کنگره ایالات متحده، مقامات منتخب به طور فزاینده‌ای در حال بازی کردن با موقعیت خود به عنوان مستأجر و تشکیل گروه‌هایی برای اعمال سیاست‌های مناسب برای اجاره‌نشین هستند.

سیاست مربوط به ارتباط است. نامزدها سگ‌ها را نوازش می‌کنند و نوزادان را در آغوش می‌گیرند و در مورد فرزندانشان صحبت می‌کنند. با توجه به اینکه بسیاری از خانواده ها با هزینه مسکن دست و پنجه نرم می کنند و امیدشان به خرید مسکن از دست رفته است، منطقی است که مقامات منتخب اکنون شروع به صحبت از مستاجر بودن کنند.

لندن برید، شهردار سانفرانسیسکو، به طور مکرر در مورد آپارتمان تحت کنترل خود در منطقه هایت شهر صحبت می کند. لیندزی هوروات، یکی از اعضای هیئت نظارت شهرستان لس آنجلس – نهاد قدرتمندی که بر بودجه 43 میلیارد دلاری و بیش از 100000 کارمند نظارت می کند – بحث در مورد سیاست مسکن را با وضعیت خود به عنوان یک مستاجر پیش بینی می کند.

در ماه ژوئن، قانونگذاران فدرال کالیفرنیا را با گروهی از اجاره نشینان خود دنبال کردند، اگرچه این یکی معیارهای ضعیف تری دارد. نماینده جیمی گومز، که رئیس هیئت مدیره است انجمن رانت داران کنگره و همچنین یک دموکرات از لس آنجلسوی گفت که به جای مستاجران واقعی، گروه او اعضای محله های اجاره نشین را هدف قرار داده است، حتی اگر آنها صاحب خانه باشند، همانطور که او انجام می دهد.

آقای گومز گفت: “مقامات خوب منتخب، بدون توجه به هر اتفاقی، برای رای دهندگان خود می جنگند.”

علاوه بر این، وی افزود، دقیق‌ترین تعریف از «اجاره‌گر» می‌تواند ناامنی اقتصادی را پنهان کند. به عنوان مثال، والدین او صاحب خانه هایی بودند که هرگز در مجموع بیش از 40000 دلار درآمد نداشتند و در داخل کالیفرنیا بدون تهویه مطبوع زندگی می کردند. دیگران چیزی جز اجاره یک پنت هاوس 7000 دلاری در ماه ندارند.

“آیا آنها یکسان در نظر گرفته می شوند؟” او گفت.

آقای گومز وقتی از او پرسیده شد که چند نفر از همکارانش خانه ندارند، گفت: “دلم این است که کمتر از 10 خانه است.”

علاوه بر پیشبرد اولویت‌های دموکرات‌ها مانند حمایت از مسکن و مستاجر، این قانون‌گذاران شرط می‌بندند که تلقی شدن به‌عنوان طرفدار مستاجر از نظر سیاسی در عصری که تعداد فزاینده‌ای از آمریکایی‌ها برای دوره‌های طولانی‌تر و اغلب مادام العمر اجاره می‌کنند، سودمند است. آقای هانی و آقای گومز هر دو گروه های خود را – زیرمجموعه هایی از قانونگذاران که حول یک هدف مشترک سازماندهی شده اند – توصیف می کنند. اولین برای بدنشان که باورش آسان است.

مالکیت خانه مترادف با رویای آمریکایی. توسط مختلف پشتیبانی می شود معافیت های مالیاتی فدرال و ایالتی و چنان در اساطیر و نظام مالی آمریکا رمزگذاری شده است که مورخان و مردم شناسان ادعا می کنند که نماد مشارکت دائمی در جامعه است. پیام اصلی این است که اجاره موقت است یا باید باشد.

جمیلا میچنر، استاد دولت و سیاست عمومی در کرنل، می‌گوید: «در زندگی جامعه‌شناختی و سیاسی آمریکا یک سوگیری اساسی علیه اجاره‌کنندگان وجود دارد. بنابراین وقتی سیاستگذاران می گویند: «هی، این هویتی است که مرتبط است، و ما تمایل داریم به آن مالک شویم و به آن متمایل شویم»، این مهم است.

حدود دو سوم آمریکایی ها صاحب خانه های خود شوندو نظرسنجی پس از بررسی نشان می دهد که آرزوی داشتن یک خانه امروز کمتر از نسل های قبلی نیست. اما تعداد مستاجرها در دهه گذشته به طور پیوسته افزایش یافته و به حدود 44 میلیون خانوار در سراسر کشور، ضمن مجازات هزینه های مسکن مهاجرت کرده اند از مناطق ساحلی به کلان شهرها در سراسر کشور.

بر اساس گزارش مرکز مشترک مطالعات مسکن هاروارد، شاید مهمتر از آن برای سیاستمداران این باشد که مستاجران به طور فزاینده ای از رفاه برخوردار هستند – خانوارهایی که بیش از 75000 دلار درآمد دارند، بخش عمده ای از رشد اجاره نشینان در دهه گذشته را به خود اختصاص داده اند. در همان زمان، مبارزه برای یافتن چیزی مقرون به صرفه از مستاجران کم‌درآمد به خانواده‌های با درآمد متوسط ​​افزایش یافته است که در نسل‌های گذشته به احتمال زیاد صاحب خانه‌هایشان می‌شدند.

به عبارت دیگر، خانوارهای مستاجر در حال حاضر بسیار از خانواده ها تشکیل شده اند احتمال رای دادن بیشتر است. و پس از یک بیماری همه گیر که در آن صاحبان خانه به دست آوردند تریلیون ها در ثروت دارایی خانه در حالی که اجاره‌کنندگان باید با مهلت‌های تخلیه حمایت می‌شدند ده ها میلیارد کمک، شکنندگی موقعیت آنها آشکارتر شده است.

Whitney Airgood-Obrycki، محقق ارشد در مرکز مشترک مطالعات مسکن هاروارد، گفت: «از آنجایی که بار هزینه‌ها در مکان‌هایی ظاهر می‌شود که ما انتظار آن را نداریم، به نظر می‌رسد که شتاب سیاسی بیشتری در مورد رسیدگی به این مشکلات وجود دارد.

با سازماندهی حول یک شرایط اقتصادی، قانونگذاران مفهومی را پذیرفته اند که طرفداران اجاره نشین از آن به عنوان «می نامند.مستاجران به عنوان یک کلاس“

ایده این است که در حالی که اجاره‌کنندگان گروهی بزرگ و از نظر سیاسی متنوع هستند – خانواده‌های کم‌درآمد در آستانه تخلیه، افراد حرفه‌ای با درآمد بالا که به انتخاب خود اجاره می‌دهند، زوج‌هایی که تمایل به زندگی در حومه شهر اما ناتوانی در پرداخت پیش‌پرداخت، اجاره خانه‌های مجردی را به یکی از داغ‌ترین گوشه‌های تجارت املاک و مستغلات تبدیل کرده است – آنها همچنان علایق مشترکی دارند. این موارد شامل افزایش هزینه مسکن و بی ثباتی در اجاره است.

آقای برایان، عضو مجمع کالیفرنیا و عضو انجمن اجاره‌کنندگان که منطقه‌اش در لس‌آنجلس است، گفت: «این عدسی است که فکر نمی‌کنم مانند نژاد، جنسیت، سن، توانایی و غیره به تصویر کشیده شود. “من هیجان زده هستم که جزو پنج قانونگذار اول تاریخ کالیفرنیا هستم که آگاهی سیاسی در مورد این وضعیت را توسعه می دهند.”

این که در ردیف مستاجرین قانونگذاران نیز حضور دارند، البته نه تعداد زیادی از آنها، یکی از نکاتی است که قانونگذاران کالیفرنیا گفتند که می‌خواهند با تشکیل گروه اجاره‌نشینان به آن بپردازند. همچنین آنها را در این سؤال غافلگیرکننده غوطه ور کرد که مستاجر کیست و نیست.

آیا این فهرست شامل قانون‌گذارانی می‌شود که خانه‌ای در ساکرامنتو اجاره می‌کنند، اما صاحب خانه یا آپارتمان در منطقه خود هستند، معیاری که بخش خوبی از قانون‌گذاری را واجد شرایط می‌کند؟ گروه تصمیم گرفت که نه. در مورد آقای لی، عضو مجلس و عضو انجمن اجاره‌نشینان، که محل سکونت او اتاق خواب دوران کودکی‌اش است، در خانه‌ای که مادرش مالک آن است، چطور؟ او ملکی ندارد، پس مطمئن است.

با وجود داشتن تنها پنج عضو، گروه کرایه‌کنندگان کالیفرنیا، مانند ایالتی که نمایندگی می‌کند، از نظر نژادی متنوع است اما تحت سلطه دموکرات‌ها است (هیچ جمهوری‌خواه در این گروه وجود ندارد). اعضای آن سفیدپوست، سیاه پوست و آسیایی هستند. آقای لی یکی از اعضای قوه مقننه است گروه LGBTQ. خانم وهاب اولین نفر است مسلمان آمریکایی به مجلس سنای کالیفرنیا انتخاب شد.

از نظر سیاسی، موضوع پرت تاشا بوئرنر است که در حومه سن دیگو، انسینیتاس زندگی می‌کند و عضو محافظه‌کارتر حزب است (همانطور که دموکرات‌های کالیفرنیا می‌روند). خانم بوئرنر 50 ساله علیرغم اینکه طولانی ترین عضو این گروه در مجلس قانونگذاری بود، در ابتدا توسط همکارانش در انجمن اجاره نشینان به عنوان مستاجر معرفی نشد.

او گفت: «هیچ کس با دفتر من تماس نگرفت زیرا من یک مادر سفیدپوست هستم که در Encinitas زندگی می کنم. “آنها فکر کردند، “او باید صاحب خانه باشد.”

او گفت که خانم بوئرنر اغلب با همکارانش در مورد اثربخشی سیاست هایی مانند کنترل اجاره بها موافق نیست، اگرچه او به یک رای داد. سقف اجاره بها در سراسر کشور چند سال پیش. او همچنین نسبت به تلاش های ایالت برای سرعت بخشیدن به ساخت و سازها از طریق کنترل کاربری زمین از شهرها بدبین است و رای منفی داد. یک صورت حساب که عملاً به پایان رسید منطقه بندی تک خانواده در ایالت

و با این حال، خانم بوئرنر نیز یک مستاجر مادام العمر است که از زمان تصدی پست خود سه بار نقل مکان کرده است. خانه فعلی او یک آپارتمان سه خوابه است که او با دو فرزند و همسر سابقش به اشتراک می گذارد، تا حدی به این دلیل که ارزان تر از زمانی است که والدین مکان های جداگانه ای داشته باشند.

او گفت: «خانواده‌هایی که اجاره می‌دهند در شکل‌ها و اندازه‌های مختلف هستند، و چیزی که امیدوارم به ارمغان بیاورم کمی تنوع است. ما مانند هر گروهی اختلاف نظر داریم، اما دور هم جمع می‌شویم و می‌گوییم: «هی، این یک جمعیت مهم است» – این اهمیت دارد.»